🌚 Postawić Sprawę Na Ostrzu Noża

fot. Adobe Stock Kiedy mój chłopak, Tomek, powiedział, że dostał ciekawą propozycję pracy, bardzo się ucieszyłam. W dotychczasowej nie zarabiał za dobrze, a bardzo potrzebne nam były pieniądze. Chcieliśmy się pobrać i wreszcie zamieszkać na swoim, wziąć kredyt i kupić mieszkanie. – Znajoma wróciła z zagranicy i otwiera w naszym mieście hurtownię porcelany – wyjaśnił mi zadowolony. – Mam tam zostać dyrektorem handlowym, a poza tym prawą ręką szefowej. Ta oferta była spełnieniem marzeń Tomek był bardzo podekscytowany. Dotychczasowe stanowisko przedstawiciela handlowego zupełnie nie zaspokajało jego zawodowych ambicji. W dodatku musiał być stale gotowy do pracy – nieważne święto czy weekend. To odbijało się na naszym życiu. Nigdy nie było wiadomo, kiedy pozałatwia sprawy. Często bywało, że jeździł do późnej nocy. Ja też byłam tym zmęczona, bo wiecznie czekałam na niego z obiadem. Już nie mówiąc o tym, ile razy odwoływałam spotkania ze znajomymi, bo Tomek albo się spóźniał albo wracał potwornie zmęczony. Teraz wszystko miało się miał dostać atrakcyjne wynagrodzenie, służbowe auto, które po godzinach pracy będzie mógł mieć do własnej dyspozycji, i bonus w postaci karnetu na siłownię dla siebie i dla mnie. – Wreszcie wszystko się unormuje – mówił, nie kryjąc zadowolenia. Wierzyłam mu, bo to, co opowiadał, przedstawiało się bardzo obiecująco. Tomek zaczął rozkręcać hurtownię. Pierwsze dni były bardzo pracowite. Niemal się nie widywaliśmy, ale starałam się to zrozumieć. „Początki przecież zawsze są ciężkie” – powtarzałam sobie, licząc, że niebawem sytuacja się zmieni i przyjdą dla nas łaskawsze czasy. Jednak srodze się myliłam... Zrobiła sobie z niego służącego! Dni mijały, a Tomek nadal był rzadkim gościem w naszej wynajętej kawalerce. Nawet nie mieliśmy kiedy wykorzystać karnetu na siłownię. Byłam coraz bardziej poirytowana.– Mówiłeś, że dzięki nowej pracy będziemy mieli więcej czasu dla siebie – mówiłam, nie kryjąc goryczy. Tomek uśmiechał się tylko i mówił, że muszę jeszcze być cierpliwa. Następnego dnia przyniósł do domu olbrzymią torbę ciuchów. – Co to? – zapytałam zaskoczona. – Sylwia robiła porządki w swojej szafie – odparł. Okazało się, że Tomek dużo opowiadał swojej nowej szefowej o mnie, a ona zapytała, czy nie obraziłabym się, gdyby podrzuciła mi parę ciuchów, niektóre nawet zupełnie nowe z metkami, których już nie będzie nosiła. Ostatnio trochę przytyła i wiele rzeczy na nią już nie pasowało.– Gośka, nie rób fochów. Zobacz, to naprawdę ładne fatałaszki – powiedział mój ukochany i pocałował mnie w policzek. Zaczęłam więc rozpakowywać torbę. Faktycznie, było tam sporo rzeczy, które były na mnie dobre. – Podziękuj swojej szefowej – powiedziałam, przeglądając się w lustrze. W turkusowej sukience przed kolana było mi faktycznie bardzo do twarzy. Od tego dnia Sylwia regularnie podsyłała mi ciuchy albo kosmetyki.– Ma znajomą w Niemczech, która prowadzi tam drogerię, co miesiąc wysyła jej różne drobiazgi – wyjaśnił mój chłopak, kiedy wysypał na stół kilkanaście szminek, lakierów do paznokci, tuszów i cieni do oczu. Byłam nawet z tego zadowolona. Odpadały mi kosmetyczne zakupy, a i ubrań prawie nie musiałam kupować, bo to, co dostawałam od Sylwii, zupełnie mi wystarczało. Kiedy coś mi nie pasowało, dawałam to mamie albo młodszej siostrze. – Ty to masz jak w raju – mówiły, chwaląc szefową jednak nie byłam tego taka pewna. Wcale nie chciałam tych wszystkich ciuchów i kosmetyków. W każdym razie, nie zamiast Tomka. Chciałam mieć swojego mężczyznę tylko dla siebie, tymczasem on ciągle był zalatany. Albo pracował w hurtowni albo gdzieś jeździł niby w interesach z Sylwią. Nie potrafiłam uwierzyć w to, że prowadzenie zwykłej hurtowni może zabierać mu aż tyle czasu. – Rozumiem, że można długo pracować, ale ty traktujesz nasz dom jak hotel! – nie wytrzymałam pewnego późnego wieczoru. Nie skończyłam nawet przedstawiać tego, co miałam mu do powiedzenia, bo zadzwoniła jego komórka. – Muszę wyjść – powiedział i bez jednego słowa wyjaśnienia wrócił, oznajmił, że musiał zawieźć córkę Sylwii do lekarza. Mała spadła ze schodów i boleśnie się potłukła. Byłam pełna współczucia dla tej kilkulatki, ale zupełnie nie rozumiałam, dlaczego to mój chłopak jechał z nią do lekarza.– Sylwia jest po rozwodzie, w dodatku nie ma prawa jazdy – powiedział Tomek, jakby to miało mi wszystko wyjaśnić. Zrozumiałam, że wysoka pensja, która co miesiąc wpływa na konto mojego chłopaka, ma swoją cenę. Tomek nie tylko rozkręca hurtownię i zdobywa nowych klientów, ale jest też prawą ręką Sylwii, która zrobiła sobie z niego powiernika, szofera i prywatnego doradcę. Kiedy tylko ma kłopot, od razu sięga po telefon i szuka ratunku u Tomka. Miałam tego dość. – Musisz zrezygnować z tej pracy – powiedziałam udawał, że nie słyszy, co mówię. Jakby nigdy nic powiedział: – Sylwia pyta, czy nie chcemy pojechać w góry. Ma w Wiśle znajomych, którzy prowadzą pensjonat – nie zdążył dokończyć, bo trzasnęłam drzwiami. – Mam tego po dziurki w nosie! – krzyczałam, płacząc w poduszkę. W naszym związku nastały ciche dni. Bałam się, że będą brzemienne w skutki, ale musiałam zaryzykować. Zależało mi na Tomku, ale nie mogłam zgodzić się na taki związek. Musiałam być nieugięta, w przeciwnym razie Sylwia na dobre wejdzie z butami w nasze życie. – Chciałbym porozmawiać – Tomek nie wytrzymał i pewnego dnia doprowadził do że rozmawiał z szefową i powiedział jej, co jest dla niego ważne. – Dałem jej jasno do zrozumienia, że nadal chcę u niej pracować, ale nie mogę być na każde jej zawołanie, bo mam swoje życie – wyznał. Sylwia podobno przyjęła to, ku mojemu zaskoczeniu, ze zrozumieniem. – Poznała kogoś i chyba jest zakochana – dodał mój problem rozwiązał się sam. Odetchnęłam z ulgą i ucieszyłam się, że być może ten nowy mężczyzna, który pojawił się w życiu Sylwii, będzie od teraz jej powiernikiem, prywatnym szoferem i prawdziwym partnerem, jakiego wcześniej szukała w moim chłopaku. Jestem też dumna z Tomka, że choć dopiero po mojej interwencji i postawieniu sprawy na ostrzu noża, ale jednak potrafił sprzeciwić się swojej pracodawczyni. Dla mnie. Udowodnił, że mu na mnie zależy. Więcej listów do redakcji: „Nie kocham męża. Tęsknię za mężczyzną, z którym miałam romans przed ślubem. On jest ojcem mojego syna”„Wyparłem się córki, ale zrozumiałem swój błąd. Po 15 latach chcę odzyskać z nią kontakt, ale jej matka to utrudnia”„Miałam raka, straciłam dwie piersi i męża, który mnie kochał, dopóki byłam zdrowa”

prof. Jarosław Flis, socjolog, UJ. Zdaniem socjologa, "zwolennicy jednej listy opozycyjnej - w duchu szantażu moralnego - postawili sprawę na ostrzu noża, żeby pokazać, że jest to jedyne

1 ostrz|e The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > ostrz|e 2 ostrze ; -a; gen pl -y; nt postawić coś na ostrzu noża — to bring sth to a head * * * n. -y blade, edge, point; (= szpic) spike, point, nib; ( strzały) arrowhead; (krzywej, łuku) cusp; stawiać sprawę na ostrzu noża bring sth l. matters to a head, back sb into a corner; Br. give sb Hobson's choice. The New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > ostrze См. также в других словарях: postawić — 1. Postawić gdzieś stopę, nogę (pierwszy raz) «być gdzieś, znaleźć się gdzieś (po raz pierwszy)»: (...) człowiek po raz pierwszy w dziejach ludzkości miał zamiar postawić stopę na Księżycu. C. Kuriata, Spowiedź. Niemal od pierwszej chwili, gdy… … Słownik frazeologiczny stawiać – postawić — {{/stl 13}}{{stl 8}}{kogoś} {{/stl 8}}na czele {{/stl 13}}{{stl 8}}{czegoś} {{/stl 8}}{{stl 7}} oddawać komuś główne stanowisko, powierzać komuś przywództwo : {{/stl 7}}{{stl 10}}Postawić kogoś na czele organizacji. Stawiać doświadczonego dowódcę … Langenscheidt Polski wyjaśnień ostrze — n I; lm D. ostrzy «część robocza narzędzia do krajania, ostra, tnąca krawędź, ostry koniec narzędzia czy broni lub jego części roboczej» Ostrze szabli, bagnetu noża, siekiery. Scyzoryk o dwóch ostrzach. ◊ Postawić sprawę na ostrzu noża «zażądać… … Słownik języka polskiego nóż — 1. pot. Być, iść z kimś na noże «być z kimś w ostrym konflikcie, we wrogich stosunkach, zawzięcie, bezwzględnie z kimś walczyć»: Pogódźmy się, mała. Nie musimy przecież być ze sobą na noże. E. Nowacka, Może. 2. Iść, pójść itp. pod nóż a) «o… … Słownik frazeologiczny sprawa — 1. Coś (jest) godne, warte lepszej sprawy «coś jest godne, warte lepszego potraktowania»: (...) projekt wart lepszej sprawy, musisz go koniecznie przedstawić na najbliższym zebraniu (...). Roz bezp 1997. 2. Jak sprawy stoją «jaka jest sytuacja,… … Słownik frazeologiczny ostrze — Postawić, stawiać sprawę, kwestię itp. na ostrzu noża zob. nóż 6. Sprawa stanęła na ostrzu noża zob. stanąć 4 … Słownik frazeologiczny nóż — m II, D. noża; lm M. noże, D. noży «narzędzie do krajania, cięcia itp., składające się z metalowego ostrza osadzonego na trzonku; przyrząd do skrawania, cięcia itp. w różnego rodzaju urządzeniach mechanicznych» Długi, krótki, cienki, szeroki,… … Słownik języka polskiego stawiać — cały dom na nogi zob. dom 8. Stawiać coś komuś przed oczy zob. postawić 2. Stawiać coś pod znakiem zapytania zob. znak 7. Stawiać kogoś, coś na nogi; coś stawia kogoś, coś na nogi zob. noga 23. Stawiać kogoś, coś na piedestale zob. piedestał 1.… … Słownik frazeologiczny

Poniżej znajduje się wiele przetłumaczonych przykładowych zdań zawierających tłumaczenia "METAL NA OSTRZU NOŻA" - polskiego-angielski oraz wyszukiwarka tłumaczeń polskiego. Tagalski Bengalski Wietnamski Malajski Tajski Koreański Japoński Hinduski Turecki fot. Adobe Stock Tak naprawdę to sama nie wiem, co mi strzeliło do głowy. Niby dobrze sobie radziłam z samotnością, miałam kilku przyjaciół, wielu znajomych, pracę, którą bardzo lubiłam i sporo zajęć poza nią. Brak drugiej połówki nie wydawał mi się nigdy poważnym problemem. Zdarzały się jednak takie wieczory jak tamten... Wróciłam właśnie w koszmarnym nastroju z prywatki u sąsiadów. Byłam tam jedyną singielką i wyjątkowo boleśnie to odczułam. Wokół mnie same pary. Jasiek i Mirka właśnie spodziewali się dziecka, Radek i Mania niebawem mieli wziąć ślub, a Robert z Kasią planowali kupno domu pod miastem i wokół tego kręciły się wszystkie ich rozmowy. Tylko ja właściwie nie miałam o czym mówić. Niewiele myśląc, nalałam sobie wina i odpaliłam komputer, po czym... po raz pierwszy w życiu założyłam profil na portalu randkowym. "Szczęściu trzeba pomagać" – uznałam, choć z tyłu głowy od razu zaświtała mi myśl, że jednak zachowuję się trochę jak desperatka. Wypełniłam starannie wszystkie pola formularza. Po chwili każdy, kto zajrzał na mój profil, wiedział, jaki jest mój ulubiony kolor, zespół muzyczny i typ faceta. – Oby poskutkowało – powiedziałam do laptopa, poklepałam go po pokrywie i poszłam spać. Rano zwątpiłam, czy to ma sens, bo czekało już na mnie kilka wiadomości, które do niczego się nie nadawały. Sporo mniej lub bardziej subtelnych propozycji erotycznych, parę idiotycznych zaczepek i zaledwie dwa mejle, które wzbudziły moje zainteresowanie. Dwóch miłych panów napisało kilka słów o sobie, więc i ja uczyniłam to samo i czekałam na dalszy rozwój wydarzeń. Gdy po południu zajrzałam na mój profil, czekały na mnie kolejne wiadomości. Znów sporo durnych zaczepek i tym razem jeden normalny mejl. Przyznaję, to było nawet intrygujące. Złapałam się na tym, że sprawdzam swój profil nawet kilka razy dziennie. Chyba po trzech dniach od założenia profilu na portalu odezwał się do mnie Mateusz. Niby nie był specjalnie oryginalny, nie silił się na wymyślne komplementy, ale ujął mnie właśnie tą prostotą. Napisał o sobie, że jest samotny i szuka bratniej duszy. Po chwili gawędziliśmy w najlepsze. Okazało się, że mamy mnóstwo wspólnych tematów. Szybko awansował na mojego ulubionego wirtualnego znajomego. Rozmawialiśmy codziennie. Po pewnym czasie z facetami poznanymi w sieci zaczęłam się umawiać na spotkania. Nie byłam zachwycona. Dość powiedzieć, że na pierwszej takiej randce przywitał mnie łysawy pan koło pięćdziesiątki, choć umawiałam się z przystojnym trzydziestopięciolatkiem. Innym razem prawie dostałam zawału, gdy okazało się, że pod nickiem singiel30 kryje się mój kolega z pracy, o którym doskonale wiedziałam, że jest żonaty. Byłam o krok od usunięcia swojego profilu z sieci. Nie zrobiłam tego ze względu na Mateusza. Poza portalem nie miałam z nim kontaktu i tylko to powstrzymywało mnie przed skasowaniem konta. Znałam go nieźle, choć nigdy widziałam go na żywo. Wiedziałam, że rok wcześniej rozstał się z narzeczoną i bardzo to przeżył, lubi dojeżdżać do pracy na rowerze, słuchać Pearl Jam i majsterkować. Ze zdjęcia patrzył na mnie przystojny brunet z zarostem i nieprzyzwoicie zielonymi oczami. Nasze wiadomości stawały się coraz bardziej intymne – Czyli zakochujesz się w wirtualnym facecie? – upewniła się Marta, moja przyjaciółka, gdy zwierzyłam jej się z korespondencji z Mateuszem. – Nie jest wirtualny – oburzyłam się. – Mieszka w naszym mieście, nawet niedaleko. Pracuje jako facetem z krwi i kości! – To czemu się nie spotkacie? – spytała, nie owijając w bawełnę. – Bo chyba nie jesteśmy gotowi. Na razie dobrze jest, jak jest – odparłam i dla kurażu wypiłam łyk wina, bo tak naprawdę myślałam inaczej. Może to głupie, ale nic nie potrafiłam poradzić na to, że angażowałam się coraz bardziej. Czekałam na wieczornego esemesa: "Dobranoc" i porannego: "Dzień Dobry". Zwierzałam się Mateuszowi z problemów w pracy i konsultowałam z nim wybór koloru sukienki. Ani się obejrzałam, a stał mi się bardzo bliski. Rumieniłam się jak pensjonarka, gdy pisał: "Weź niebieską, lubię cię w niebieskim". Wiedział to, bo wymieniliśmy się chyba milionem zdjęć. Potrafiliśmy wysłać sobie zdjęcia tego, co akurat kupujemy, co jemy, jak spędzamy czas, no i oczywiście te z nami w roli głównej. Z czasem nasze rozmowy stawały się coraz bardziej intymne... "Chciałbym teraz być obok i gładzić twoje włosy" – odpowiedział mi, gdy napisałam, że lezę już w łóżku. "Marzę, by w taki poranek parzyć ci kawę" – wysyłałam do niego wiadomość przed pójściem do pracy. Miałam wrażenie, że znam go dobrze, chociaż nigdy się nie spotkaliśmy. Ale przecież pisaliśmy do siebie codziennie! Nie mogłam jednak doczekać się zaproszenia na spotkanie. I przyznam szczerze, że zaczynałam się już poważnie niecierpliwić. Rzucałam aluzjami, ale Mateusz nie reagował. Próbowałam subtelnie, na przykład pisząc, że popsuł mi się kran i muszę wezwać fachowca. On lubi majsterkować, więc liczyłam na to, że uratuje mnie i mój kran niczym rycerz na białym koniu. Nic z tego. Pisałam też bardziej wprost: "Taka piękna sobota! Szkoda, że spędzam ją sama...", ale odpisywał jedynie: "Ja także żałuję. Gdybym tylko nie miał tyle pracy, może mogłoby być inaczej". I tak przerzucaliśmy się aluzjami i niedopowiedzeniami. Koszmar. – Jolka, mówię ci, on jest pewnie żonaty, siedzi w więzieniu albo ma 75 lat i co najmniej pięcioro uroczych wnucząt – powiedziała mi w końcu Marta, słuchając moich rozterek. – Przestań, po prostu znajomość rozwija się swoim tempem... – Proszę cię! – przewróciła oczami. – Zachowujesz się, jakby ten człowiek był ci szczególnie bliski, a przecież nigdy go nawet nie widziałaś. Kobieto! Ty myślisz o nim jak o swoim facecie, zwierzasz mu się ze wszystkiego, piszesz dwuznaczne esemesy, a jak cię chciałam umówić ze swoim kuzynem, to mi powiedziałaś: "Nie wiem, co by na to MÓJ Mateusz powiedział". Jolka, to nie jest normalne! Przenieś tę znajomość do realu albo daj sobie spokój – zakończyła. Miała rację. Musiałam coś z tym zrobić. Nie można trwać w nieskończoność w zawieszeniu. Po kilku sekundach wystukałam esemesa: "Chcę się spotkać" i pokazałam go Marcie. – Bardzo dobrze – stwierdziła łaskawie, a ja w tym czasie dostałam odpowiedź. "Ja też, bardzo, jak tylko skończy mi się ten młyn w pracy" – Widzisz? – powiedziałam. – Owszem, widzę, że się miga od spotkania, i to po pół roku wirtualnej znajomości! – prychnęła. Musiałam postawić sprawę na ostrzu noża Znów wymieniałam z nim mejle i czekałam na spotkanie, ale choć nasza wirtualna zażyłość była coraz większa, jakoś nie przenosiliśmy jej do świata realnego. Coraz bardziej mnie to uwierało, zwłaszcza że naprawdę się zaangażowałam. Długo się wahałam, jednak w końcu postanowiłam postawić sprawę na ostrzu noża. Serce waliło mi jak szalone, gdy wysyłałam wiadomość: "Mateusz, ja nie mogę dłużej tego ciągnąć wirtualnie. Albo się spotykamy, albo kończymy korespondencję". Przed wciśnięciem "wyślij" cofałam się trzy razy, ale w końcu się odważyłam. Czekałam kilka minut, godzinę, dwie, trzy... Miotałam się po mieszkaniu jak dzikie zwierzę w klatce, bo zwykle odpisywał od razu. W końcu wieczorem przyszła wiadomość: Przepraszam, nie mogę. Chciałem zbudować coś nowego, iść naprzód, ale ja ciągle tęsknię za Jagodą, nie jestem gotowy na nowy związek. Czytałam to, a łzy płynęły mi po twarzy. Jak on mógł?! To ja już byłam niemalże zakochana, a on testował, czy da radę zapomnieć o byłej? Nie mogłam w to uwierzyć. Podobnie jak w to, jak bardzo zabolało mnie jego odrzucenie. Bo o ile znajomość była internetowa, o tyle ból i poczucie straty już całkiem realne... Czułam się jak ostatnia naiwniaczka. Myślałam przecież, że budujemy prawdziwą relację, a okazało się, że to złudzenie. Na szczęście Marta przyjęła mnie z otwartymi ramionami, gdy zapłakana stanęłam w jej drzwiach. Tym razem zgodzę się bez marudzenia, gdy będzie chciała umówić mnie ze swoim kuzynem. Więcej prawdziwych historii:„Moja żona to despotyczna wariatka. Poświęciłem dla niej wszystko, a ona nawet nie chce mieć ze mną dzieci”„Przez pomyłkę lekarzy myślałam, że umieram. To były najgorsze dni mojego życia, za które nikt nie odpowiedział”„Zięć wysyłał moją córkę na wojnę, bo zarabiała tam najlepiej. Ja bałam się o jej życie, a on balował za jej pieniądze”„Zakochałem się w Magdzie, ale przespałem się z jej przyjaciółką. Obie zaplanowały ten test, którego nie zdałem”

Francuskie i polskie media nie przestają spekulować na temat konfliktu między Arkadiuszem Milikiem a trenerem Olympique Marsylia Jorge Sampaolim. Okazuje się, że sympatycy klubu obawiają

Ludzi online: 854, w tym 28 zalogowanych użytkowników i 826 gości. Wszelkie demotywatory w serwisie są generowane przez użytkowników serwisu i jego właściciel nie bierze za nie odpowiedzialności.

Lyrics & Chords of Na Ostrzu Noża by Poluzjanci from album Trzy Metry Ponad Ziemią, 7.6K times played by 906 listeners - get pdf, listen similar ^{Czy lekarz może odmówić zbadania cię? Co, jeśli nie zgadzasz się z diagnozą lekarza? W jakich sytuacjach lekarz może odmówić wypisania recepty i czy w ogóle może? Poznaj swoje prawa jako pacjentka. Jednym z podstawowych praw pacjenta jest prawo do świadczeń zdrowotnych zgodnie z obowiązującą wiedzą medyczną. To jednak brzmi bardzo ogólnie. Przeanalizowaliśmy więc poszczególne sytuacje, które mogą ci się zdarzyć jako pacjentce. Prawo do informacjiDruga opiniaPrawo do intymności Prawo do informacji Zachorowałaś, trafiłaś do placówki służby zdrowia. Lekarz cię zbadał albo przeprowadził badania i postawił diagnozę. W tym miejscu masz prawo do informacji na temat swojego stanu zdrowia. Jeśli sobie życzysz, możesz zażądać, aby personel medyczny udostępnił te informacje osobie upoważnionej przez ciebie. To może być dowolna wskazana przez ciebie osoba, nie musi to być ani bliska rodzina, ani partner życiowy. Ty decydujesz. Jeśli ulegniesz wypadkowi i będziesz nieprzytomna, wiadomość ta trafi do twojej najbliższej osoby – małżonka, partnera albo krewnego do drugiego stopnia w linii prostej. Druga opinia Jesteś leczona, jednak z jakiegoś powodu jakość tego leczenia, decyzje podejmowane przez lekarza albo diagnoza wzbudza twój niepokój. Jako pacjentka masz prawo, aby lekarz zasięgnął opinii innego lekarza. W takich sytuacjach możliwe jest także zwołanie konsylium lekarskiego. Jednak twój lekarz może odmówić – wystarczy, że uzna twoja żądanie za bezzasadne. Ważne – jeśli tak się stanie, musi to być zapisane w twojej dokumentacji medycznej. Jeśli jest już postawiona diagnoza i zalecone przez lekarza leczenie (w tym zabiegi), możesz wyrazić na nie zgodę lub odmówić leczenia. Jedyną sytuacją, w jakiej to prawo nie działa, to gdy jesteś nieprzytomna lub twój zły stan zdrowia wymaga natychmiastowego działania. W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję: Energia Oryal After Party, 18 tabletek 35,97 zł Odporność, Beauty Naturell Cynk Organiczny + C, 100 tabletek 12,99 zł Energia WIMIN Dobra energia, 30 kaps. 59,00 zł Terapia bólu pleców Tru+ Elektrostymulator przeciwbólowy, terapia bólu pleców 249,00 zł Odporność Bloxin Żel do jamy ustnej w sprayu, 20 ml 25,99 zł Prawo do intymności Zgodziłaś się na leczenie, wiedz, że masz prawo do intymności. Zarówno badania, jak i przekazywanie informacji związanych z twoimi badaniami, wynikami i stanem zdrowia, muszą być przeprowadzane w sposób dyskretny. Jeśli czujesz się niekomfortowo, bo taka rozmowa z lekarzem jest przeprowadzana przy innych osobach, masz prawo odmówić odpowiedzi na pytania lekarza. Jeśli jesteś pacjentem szpitala, często lekarzom towarzyszą studenci, którzy zdobywają doświadczenie. Masz prawo nie zgodzić się na ich obecność. Natomiast masz prawo, aby badanie zostało przeprowadzone w obecności twojej bliskiej osoby (może być sytuacja, w której taka osoba sprawi, że poczujesz się bezpieczniej i bardziej komfortowo). A co w sytuacjach, które są powszechniejsze na co dzień od tych powyżej? O odpowiedzi na najczęściej zadawane pytania poprosiliśmy radcę prawnego Michała Grabca: Czy lekarz może odmówić zbadania pacjenta? mec. Michał Grabiec: Lekarz w swoim gabinecie może odmówić zbadania pacjenta. Jeżeli jednak lekarz jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę, wtedy powinien podać pacjentowi powód takiej decyzji oraz uzyskać zgodę swojego przełożonego. Przepisy nie precyzują, co jest dostatecznie ważnym powodem, i pozostają to do uznania lekarza. Mam na myśli zwykłe badanie diagnostyczne czy profilaktyczne, a nie takie które jest wykonywane w trybie nagłym i w stanie bezpośredniego zagrożenia życia lub zdrowia pacjenta. Wtedy faktycznie nie można odmówić wykonania badania czy leczenia pacjenta, bo lekarz mógłby narazić się na odpowiedzialność karną czy dyscyplinarną. Jeszcze inaczej wygląda sytuacja, gdy badanie czy leczenie jest wykonywane w ramach NFZ, a nie prywatnie. Wtedy pacjentowi jako ubezpieczonemu należą się przewidziane prawem świadczenia, a ich nieudzielenie może być powodem kontroli z NFZ, nałożenia kar umownych, czy w skrajnych przypadkach – rozwiązania kontraktu z winy świadczeniodawcy, który utrudnia pacjentom dostęp do świadczeń gwarantowanych przez państwo. Czy lekarz ma prawo odmówić wypisania recepty na jakiś lek, np. na antykoncepcję, powołując się na klauzulę sumienia? Obecna regulacja prawna dotycząca klauzuli sumienia jest pochodną kontrowersyjnego (kilku sędziów złożyło zdania odrębne) wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 7 października 2015. W świetle wyroku i późniejszej zmiany przepisów w 2017 roku możliwa jest odmowa przepisania recepty na leki zapobiegające zagnieżdżeniu zarodka czy przeprowadzenia zgodnego z prawem przerwania ciąży. Nie jest to fortunne rozstrzygnięcie. Co pacjenta/pacjentka mogą w takiej sytuacji zrobić? Nie pozostaje nic innego, jak poszukać pomocy gdzie indziej, chociaż zdaje sobie sprawę, że w sytuacji mniejszych ośrodków miejskich czy wsi może to być faktyczna bariera w dostępie do leków czy świadczeń. A to może godzić w art. 68 Konstytucji, który mówi, że każdy ma prawo do ochrony zdrowia, a także w zapisy Konstytucji dotyczące obowiązku równego traktowania i zakazu dyskryminacji. Pozostaje też przysięga Hipokratesa, w której lekarz przyrzeka nieść pomoc bez względu na swoje poglądy, na przykład polityczne. Praktyczne wskazówki, co możesz spróbować zrobić, jeśli lekarz odmówi wypisania recepty: Najpierw podczas samej wizyty spróbuj wynegocjować swoje prawa. Powiedz lekarzowi, że jego zachowanie nie jest zgodne z prawem oraz że masz świadomość łamania ustawy o zawodzie lekarza i prawach pacjenta. Warto nazwać rzeczy po imieniu i jasno i wyraźnie dać do zrozumienia: „Zdaję sobie sprawę, że nie dostaję świadczenia zdrowotnego, które mi się należy i do którego mam prawo. Jeśli dostanę odmowę, skorzystam z kroków prawnych”. Dobrze jest też od razu po wizycie u takiego lekarza zgłosić się do dyrekcji placówki i zażądać interwencji. Jeśli usłyszysz odmowę, nie poddawaj się. Nawet jeśli rozmowa jest niemiła, a sytuacja napięta, masz prawo, aby odmowa została odnotowana w dokumentacji medycznej. To ważne, ze względu na dalsze kroki, jakie możesz uczynić. Następnie możesz zgłosić sprawę w kilka miejsc. Po pierwsze – napisać wniosek do Rzecznika Praw Pacjenta o wszczęcie postępowania ( – Postępowanie przed rzecznikiem praw pacjenta ma często sens, bo przepisy nie wymagają jakiejś szczególnej formy złożenia wniosku. To znacznie ułatwia komunikację z rzecznikiem. Można po prostu wysłać rzecznikowi e-mail z opisem sprawy i kontaktem do siebie. Jeżeli rzecznik uzna sprawę za wartą zainteresowania, może ją dalej prowadzić. Chociaż faktycznie rzecznik ma w dzisiejszych czasach bardzo dużo takich wniosków i nie wszystkimi może się zająć. Z tej przyczyny postępowania przed rzecznikiem trwają dość długo – tłumaczy mec. Michał Grabiec. Po drugie – możesz napisać skargę do Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej Lekarzy ( i do NFZ ( ale musisz się wtedy liczyć z pewnymi konsekwencjami. – Sens takiej skargi trzeba rozważyć pod kątem tego, co chcemy osiągnąć. Jeżeli chcemy, by stomatolog czy chirurg plastyczny zwrócił nam pieniądze za nieprawidłowo wykonane leczenie, wtedy złożenie skargi do rzecznika dyscyplinarnego może postawić sprawę „na ostrzu noża” i zamknąć drogę do negocjacji ugodowych. Podobnie z NFZ – trudniej jest coś wyegzekwować od lekarza, który miał nieprzyjemności ze strony Funduszu spowodowane skargą pacjenta. Widzę to z perspektywy swoich klientów – lekarzy i pacjentów – sama skarga często zamyka im drogę do jakiegoś porozumienia – wyjaśnia mec. Michał Grabiec. Jeśli mimo to zdecydowaliśmy się na napisanie takiego pisma, co powinno ono zawierać? – Takie pismo nie wymaga spełnienia jakichś szczególnych wymogów. Warto przekazać dokumentację medyczną i opisać sposób zachowania lekarza czy placówki służby zdrowia. To powinno wystarczyć, chociaż nie zagwarantuje nam żadnego efektu – mówi mec. Michał Grabiec. Zobacz także Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Małgorzata Germak Zobacz profil Podoba Ci się ten artykuł? Powiązane tematy: Polecamy} uYWH.

97kym2daic.pages.dev/180

97kym2daic.pages.dev/264

97kym2daic.pages.dev/182

97kym2daic.pages.dev/251

97kym2daic.pages.dev/56

97kym2daic.pages.dev/297

97kym2daic.pages.dev/177

97kym2daic.pages.dev/382

97kym2daic.pages.dev/122